Choroba Leśniowskiego-Crohna jest przewlekłą chorobą należącą do grupy nieswoistych chorób zapalnych jelit, która może zaatakować każdy odcinek przewodu pokarmowego – od jamy ustnej do odbytu. Mimo postępów w medycynie, wciąż nie ma skutecznych leków, które pozwalają na jej całkowite pozbycie się.

Przyczyny choroby

Choroba została opisana po raz pierwszy w 1904 roku przez polskiego lekarza Antoniego Leśniowskiego. W roku 1932 bardziej szczegółowo przestawił ją – wraz ze współpracownikami – Burrill Bernard Crohn. Niestety, mimo postępów w medycynie, dokładna przyczyna choroby nie jest znana. Naukowcy twierdzą, że mechanizmu jej powstawania można upatrywać w genetyce. Poza tym wiele medyków uważa, że polega ona na nieprawidłowej reakcji immunologicznej błony śluzowej jelita na alergeny (normalnie nieszkodliwe dla człowieka), która prowadzi do zaburzenia flory bakteryjnej jelita i w konsekwencji do powstawania stanów zapalnych. Wśród przyczyn często wymienia się też prowadzenie niehigienicznego trybu życia, picie alkoholu, palenie tytoniu oraz silny stres.

Najczęstsze objawy

Główne objawy, mogące wskazywać na chorobę Leśniowskiego-Crohna, dotyczą przewodu pokarmowego. Oczywiście wszystko zależy od tego, w którym miejscu zlokalizowany jest stan zapalny. Najczęściej jest to końcowy odcinek jelita krętego, a także jelito cienkie i grube lub samo jelito grube.  W przypadku tej choroby mogą pojawić się: wzdęcia, przewlekła biegunka (zwykle bez krwi), która występuje również w nocy, bóle brzucha (często prawe podbrzusze), niedrożność jelit, guzowaty opór w jamie brzusznej i zmiany okołoodbytniczne. Oprócz tego może występować gorączka, spadek masy ciała (wyniszczenie), zahamowanie wzrostu (u dzieci), osłabienie i ciągłe zmęczenie, bóle stawów, choroby wątroby, a nawet zaburzenia rytmu serca. W przypadku pojawienia się niepokojących objawów, należy zgłosić się do lekarza pierwszego kontaktu w celu przeprowadzenia odpowiedniej diagnostyki. Przy schorzeniu, jakim jest choroba Leśniowskiego Crohna, pacjenci często spotykają się z niezrozumieniem i ośmieszeniem otoczenia, co doprowadza ich do wyobcowania, poczucia osamotnienia i nieraz kończy się depresją.

Jeśli borykamy się z długotrwałymi i nawracającymi biegunkami i bólami brzucha, nasza waga z niewiadomych przyczyn spada, a ponadto mamy problem z krwawieniem z układu pokarmowego, powinniśmy niezwłocznie udać się do lekarza. Szybka diagnoza choroby pozwoli nam podjąć odpowiednie leczenie w celu złagodzenia skutków choroby. Więcej na temat choroby Leśniowskiego i Crohna dowiemy się ze strony lactoral.pl

Pierwsze co nam przychodzi na myśl, gdy słyszymy o menopauzie, to starzenie się i uderzenia gorącą. Z pewnością to nie jedyne symptomy. Jak zatem rozpoznać, czy to już menopauza?

O menopauzie słów kilka

Menopauza czyli ostatnia w życiu miesiączka pojawia się u Polek zwykle między 51 a 52. rokiem życia. Jest to naturalny etap w życiu kobiety, który jest poprzedzony wieloletnim procesem od aktywności rozrodczej do początków starzenia się, w którym następuje stopniowe ograniczanie funkcji hormonalnej jajników. Po około 40 r.ż. wszystkie panie odczuwają zmiany, które zachodzą w ich organizmie. Również ból podczas stosunku, który nie zawsze identyfikowany jest ze zbliżającą się menopauzą.

Objawy

Menopauzę możemy podzielić na kilka okresów:

• premenopauza – jest to stadium między czasem całkowitej płodności a menopauzą. W tym okresie nie są odczuwalne anomalie hormonalne, a dopiero poprzez badania można stwierdzić zwiększony poziom hormonów przysadkowych. Jedyne zmiany, jakie zachodzą w organizmie to krótsze lub dłuższe okresy  krwawienia oraz inna niż zazwyczaj objętość upławów;
• perimenopauza – okres ten rozpoczyna się na chwilę przed menopauzą i trwa około rok po jej pojawieniu się. Objawy, które mogą występować w tym momencie to uderzenia gorącą, długotrwałe i obfite krwawienia czy trwający znacznie krócej cykl miesięczny. Zmniejsza się poziom hormonów żeńskich (estrogenów i  progesteronu), następuje zwiększenie ilości gonadotropin przysadkowych (FSH, LH), a także maleje liczba pęcherzyków Graafa w jajnikach;
• menopauza – ostatnie krwawienie miesięczne;
• okres postmenopauzalny – jest to czas, w którym nie występują już krwawienia miesięczne. W trakcie badań zostaje odnotowany wysoki poziom hormonów przysadkowych (FSH i LH) oraz znacząco niższa ilość estrogenów i progesteronu.

Co wpływa na czas wystąpienia menopauzy

Istnieje słuszność, że kobiety, które stosunkowo późno przeżyły w młodzieńczym wieku okres pokwitania i pierwszą miesiączkę, będą zmagać się z okresem przekwitania wcześniej. Powinny wziąć to pod uwagę panie, które planują późną ciążę.

Nie bez znaczenia są również uwarunkowania  genetyczne, które także wpływają na czas pojawienia się menopauzy. Okres ten następuje u córki przeważnie w podobnym wieku, jak przed laty u jej matki.

To, kiedy przestaniemy miesiączkować, zależy także w dużej mierze od naszego stylu życia. Chroniczny stres, zła dieta oparta na jedzeniu tłustych i zbyt kalorycznych potraw, choroby układu immunologicznego, a także palenie papierosów – to wszystko może w znacznym stopniu przyspieszyć procesy przekwitania.

Czy przyjmowanie leków hormonalnych jest konieczne?

O tym czy będziemy brać leki, decyduje w głównej mierze nasze samopoczucie, to jak znosimy przekwitanie oraz jakie objawy menopauzy temu towarzyszą. Szczegółowy wywiad na temat objawów oraz prosta ankieta, np. indeks Kuppermana, pozwoli zadecydować, czy konieczne będzie przyjmowanie hormonalnej terapii zastępczej (HTZ). Warto wiedzieć, że podawanie odpowiednich dawek hormonów złagodzi objawy klimakterium.

Nadprogramowe kilogramy

Wahania hormonalne mają wpływ na gospodarkę tłuszczową, dlatego też w okresie okołomenopauzalnym kobiety są bardziej narażone na dodatkowe, niechciane kilogramy. Podczas zakłóceń hormonalnych odkłada się większa tkanka tłuszczowa w okolicy brzucha. Z tego względu wskazane jest w tym czasie zwiększenie aktywności fizycznej.